Wat autostrades en bruggen in den vreemde met een deuntje van daarginder. Ik moest zowaar denken aan Skip die mij ooit gewezen heeft op het romantische aan het rijden doorheen autostrades, het kopen van een blikje bier in de lokale « depanneur » (nachtwinkel) en het zien van zonsondergang met kilometers en kilometers van asfalt die langsvliegen. Zowaar was er die dag een fenomenale zonsondergang, open hemel. In mijn jeugdige enthousiasme (zeer weinig gezien door buitenstaanders) waren we driftig op zoek naar een goed veld om de zonsondergang te bezien.

Beste landgenoten, Verloren zoon, Wout, keert terug, na zijn essentiële reis naar het buitenland - het bezoeken van zijn deerne. Uiteindelijk wie wil er nu op zijn eigen zitten in deze barre tijden? We hebben natuurlijk ons best gedaan en ons aan de covid regels gehouden. Het zit hier en het zit daar en we moeten ons in beide landen aan even strenge maatregelen houden. Kleine uitklaring: er zal in quarantaine gegaan naar de wensen van ons vaderland, zoals er ook in het begin 2 weken in quarantaine gegaan is.

De anti-toerist. Ik wil lelijke dingen zien. Ruwe, mensgemaakte roestige fabrieken. Gaan waar het niet voorzien is. Spijtig genoeg heeft mijn reisgezellin niet dezelfde smaak. Het land lijkt hier nog onafgewerkt. Hier zijn nog eindeloze velden en bossen. Klaar om ‘ontwikkeld’ te worden. Anderzijds, de luchthaven Mirabel, die als een gigantisch Olympisch project uit de jaren 70 verrees, is nu ongebruikt. « Ale ale ale, ik zeg tegen mijn eigen, zit diene nu nog altijd in ‘t buitenland.

Een grootte-orde groter… Groetjes van de reporter ter plaatse, Wout

A follow-up report on the happenings in the Western Hemisphere. Two layers of pants required, or your buttocks might get cold Going outside takes a long time to prepare A strange man goes to the supermarket by foot or by bike Your browser does not support the video tag. « Saint-Hippolyte » « Mont Saint-Hillaire » « Fatbike in Terrebonne » « l’Île-de-la-Visitation, Montréal» « before snow [Somewhere in Nowhere, QC, Canada] »

« Wout disappears behind the horizon » F. C. The pandemic is still roaring, borders are closed. However, I have managed to travel to Montreal, Quebec, Canada to see my beloved. The last months have been stressful: uncertainity. Understandably, Canada has shut down its borders, like many other countries. Many people were left cut off from their loved ones. Rejoiced I was, when I received the approval email from the Canadian Government.

Het was daar zo goed dat we in september nog eens weer geweest zijn. Geen tekstje over communistische samenleving deze keer, gewoon wat analoge foto’s.

« Wout zijnde » Ik hoor het wieltje van de bricket klikken. Een telefoontje met Fred. Al vlug verandert het gesprek in een hevige filosofische discussie. Een wekelijks uurtje met Fred en Wout. De Corona heeft de virtuele band met deze boezemvrienden gesterkt. Af en toe moet ik mijn brein eens krabben: het is moeilijke materie. Het bankje achter het huis van Fred, daar staat hij wellicht. Bij deze stelt de schilder / tekenaar enkele van zijn werken doorheen de tijd ten toon op deze blog.

This time, something quite different, a guest: Heartikal Mike from Heartikal Rockers sound system, based inna Lede. I have known Mike since we were kids, playing video games and hanging out in elementary school. Perhaps like myself: enjoying solitary activities. Our paths have strayed quite differently. For the last 10 years he is occupying himself with Reggae music and sound system culture in general. Orginally created in Jamaica and then it flew over to England.

Hi, I present you my favourite jazz tune, as played by the RW’s. Just some chords, bass and the ‘trane solo. Enjoy! Wout Credits: performance: Wout Van Hauwermeiren transcription solo: Victor Aubert original tune on Miles Davis - Kind of Blue album, 1959 inspiration: Brian Poston

I have spent one night on a campsite with three fine gentlemen from the region of Aalst (ah). Non-Aalstenaars do not understand them weird sacred traditions: dressing up as women (however ‘voil’) on a cold and rainy winter day. On campsites you get to observe campsite people. Unwillingly you become one of them for a certain limited period. Many bonjours are exchanged. “lotj mij me rust!” There, we have shared handshakes, food, drinks and camping seats.

Fond memories of a time in March. Slight panick has arisen in the supermarkets. It was Friday 13th of March. In the morning my supplies were running low. It was 8:30am, the Aldi was opening up. There was already a line of people who had to buy stuff. Panick is infectious: once you see other people hoarding, you ask yourself « Should I prepare myself? ». In a rush of nervousness I have bought a bag of potatoes and a bag of onions.